آنول های شهری حاوی جهش های ژنتیکی هستند که به آنها کمک می کند تا با زندگی شهری سازگار شوند

مارمولک‌های آنوله که در سه شهر پورتوریکو زندگی می‌کنند دارای جهش‌هایی در ژن‌های مربوط به عملکرد ایمنی، رشد اندام‌ها و پوست هستند که ممکن است به آنها کمک کند در کنار انسان‌ها رشد کنند.

توسط برایان اونز

مارمولک‌ها در سه شهر پورتوریکو مجموعه‌ای از تغییرات ژنتیکی مشابه را برای کمک به سازگاری با زندگی شهری ایجاد کرده‌اند.

آنول کاکل پورتوریکویی (آنولیس کریستالوس) در شهرها به وفور یافت می شود، اما زندگی در آنها چالش هایی را به همراه دارد. بوته های ضخیم کمتری برای پنهان شدن در آن وجود دارد، سطوح شیشه ای و فلزی نسبت به پوست درختان صاف تر و سخت تر است و بیشتر رژیم غذایی آنها شامل زباله های انسان است تا توت ها و حشرات که در جنگل به آنها عادت کرده اند.

کریستین وینچل از دانشگاه نیویورک و همکارانش قبلاً کشف کرده‌اند که مارمولک‌های شهری دارای اندام‌های بلندتری برای دویدن سریع‌تر در فضاهای باز و بالشتک‌های بزرگ‌تر و چسبنده‌تر نسبت به مارمولک‌های روستایی هستند تا به آنها کمک کند از سطوح صاف بالا بروند. اما این تیم می خواستند دریابند که چگونه این تغییرات در سطح ژنتیکی رخ می دهد.

برای کشف این موضوع، آنها نمونه‌های بافتی را از مارمولک‌ها در سه شهر پورتوریکو و همچنین در مناطق روستایی اطراف جمع‌آوری کردند و DNA آنها را مقایسه کردند. آنها دریافتند که اگرچه این سه جمعیت شهری از نظر ژنتیکی متمایز هستند، اما همه آنها دارای جهش در مجموعه‌های یکسانی از ژن‌ها هستند – یک مورد درسی برای تکامل موازی.

وینچل می‌گوید: «مهم نیست که چگونه به آن نگاه کنیم، مارمولک‌ها در مناطق شهری همچنان همان تغییرات را تجربه می‌کنند،» که نشان می‌دهد این گونه مارمولک، حداقل، برای مقابله با استرس‌های زندگی شهری به روش‌های قابل پیش‌بینی سازگار خواهد بود. به جای شکست تصادفی کردن یک راه حل جدید.

گروه های ژن درگیر نیز قابل توجه بودند. یکی از آنها مربوط به عملکرد سیستم ایمنی و متابولیسم بود که منطقی است، وینچل می گوید، با توجه به اینکه مارمولک های شهری رژیم غذایی متفاوتی دارند و نسبت به مارمولک های روستایی بیشتر مستعد ابتلا به عفونت ها و انگل ها هستند. وضعیت دیگر مربوط به رشد اندام ها و پوست بود که احتمالاً باعث ایجاد پاهای بلند و فلس های تخصصی انگشتان پای ساکنان شهر می شد که با سطوح صاف سازگار شده بودند.

آخرین گروه از ژن ها جالب تر هستند. وینچل می گوید: «وقتی به عملکرد این ژن ها نگاه کردیم، آرواره هایمان جمع شد. بسیاری از آنها، هنگامی که در انسان جهش پیدا می کنند، باعث ایجاد بیماری و تغییر شکل اندام ها و پوست می شوند.

ما هنوز اثرات دقیق جهش‌ها در مارمولک‌ها را نمی‌دانیم، اما کوین دی کی‌روش در موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان در واشنگتن دی سی می‌گوید که آنها بینشی در مورد مبادلات تکامل به ما می‌دهند. او می‌گوید: «مارمولک‌هایی که می‌توانند خود را با شهر وفق دهند، به نوعی آشفته‌اند. “این نشان می دهد که برخی از چیزهایی که می توانند مزیت انطباقی ایجاد کنند، عموما عالی نیستند.”

در Wild Wild Life، یک خبرنامه ماهانه رایگان که تنوع و علم جانوران، گیاهان، و سایر ساکنان عجیب و غریب و شگفت انگیز زمین را جشن می گیرد، ثبت نام کنید.