احتمالاً مگالودون در زنجیره غذایی بالاتر از هر کوسه مدرن بود

به نظر می رسد کوسه های غول پیکر، از جمله مگالودون، رتبه اول را در شبکه های غذایی که تا کنون توسط شکارچیان دریایی اشغال شده است، داشته اند.

توسط کاریسا ونگ

مگالودون و دیگر کوسه‌های غول‌پیکر ممکن است شکارچی‌های دیگر – و یکدیگر – را خورده باشند، به این معنی که آنها جایگاه بالایی را در شبکه غذایی اشغال کرده‌اند.

Zixuan Rao از دانشگاه پرینستون می‌گوید: «به احتمال زیاد کوسه‌های غول‌پیکر سطح تغذیه‌ای بالاتر از هر شکارچی دریایی دیگری دارند.

رائو و همکارانش با تجزیه و تحلیل ایزوتوپ های نیتروژن در دندان های کوسه به این کشف دست یافتند. دو ایزوتوپ طبیعی پایدار نیتروژن وجود دارد – نیتروژن-15 و نیتروژن-14- که هر دو در بافت های حیوانی یافت می شوند. با این حال، از آنجایی که نیتروژن-14 ترجیحاً توسط موجودات زنده دفع می شود، بافت های حیوانی به طور کلی از نظر نیتروژن-15 بسیار غنی تر از آنچه ممکن است باشد، هستند.

این بدان معناست که هنگامی که یک شکارچی حیوانی را می خورد، گوشتی که می خورد از نیتروژن 15 غنی تر است. اگر آن شکارچی در نهایت خورده شود، شکارچی دوم سیگنال نیتروژن-15 بسیار غنی‌تری را در بافت‌های خود وارد می‌کند. از آنجایی که این روند در زنجیره‌های غذایی ادامه دارد، محققان می‌توانند از نسبت نیتروژن-15 به نیتروژن-14 در فسیل‌ها استفاده کنند تا تخمین بزنند که تار غذایی یک حیوان باستانی چقدر بالا بوده است.

رائو و همکارانش سطوح نیتروژن را در مواد دندانی به نام مینای دندان استخراج شده از پنج گونه منقرض شده کوسه های غول پیکر تجزیه و تحلیل کردند. اندازه این گونه از 3.5 متر متغیر بود Otodus auriculatus 15 متر طول اتودوس مگالودون برای بسیاری از مردم به سادگی به عنوان Megalodon شناخته می شود.

محققان همچنین نسبت ایزوتوپ‌های نیتروژن را در نمونه‌های پستانداران دریایی موجود مانند دلفین‌ها، فوک‌ها، ماهی‌های دریایی و خرس‌های قطبی و همچنین کوسه‌های مدرن از جمله کوسه‌های سفید بزرگ اندازه‌گیری کردند.

کوسه های غول پیکر بالاترین سطح نیتروژن را داشتند – بالاتر از هر موجود زنده دریایی. رائو می‌گوید: “ما تا قبل از این پروژه هرگز مقادیر نیتروژن را به این میزان ندیده بودیم. ما انتظار داشتیم مقادیر بالایی داشته باشد، اما نه به آن بالا.”

نتایج نشان می‌دهد که نه تنها کوسه‌های غول‌پیکر در بالای تارهای غذایی قرار داشتند، بلکه آنها شکارچیان دیگری را نیز در نزدیکی بالای شبکه غذایی خوردند.

دقیقاً مشخص نیست که کوسه ها دقیقاً چه شکارچیانی خوردند. نسبت ایزوتوپ نیتروژن در پستانداران دریایی امروزی به اندازه کافی بالا نبود تا سطوح بالای غیرعادی نیتروژن 15 موجود در فسیل های غول پیکر را توضیح دهد. اگر کوسه‌های غول‌پیکر کوسه‌های غول‌پیکر کوچک‌تر دیگری را بخورند، ممکن است توضیح این سیگنال آسان‌تر باشد.

نتایج همچنین نشان داد که کوسه‌های غول‌پیکر در اوایل تکامل خود، زمانی که حیوانات نسبتاً کوچکی به طول حدود 3.5 متر بودند، این تغییر را برای خوردن سایر شکارچیان انجام دادند.

رائو می گوید: «این واقعاً هیجان انگیز است. “این نشان می دهد که اندازه بزرگ بزرگترین کوسه غول پیکر برای رسیدن به بالای شبکه غذایی ضروری نبود.”

رائو می‌گوید درک تکامل و رفتار کوسه‌های غول‌پیکر می‌تواند به ما کمک کند تا بفهمیم که چگونه رویدادهای آب‌وهوای گذشته بر اکوسیستم‌های دریایی که در آن زندگی می‌کردند، تأثیر گذاشته است. “نگاه به گذشته کلید آینده است، اگر بتوانیم درک کنیم که چگونه آب و هوا بر اکوسیستم های گذشته تاثیر گذاشته است، می تواند به ما کمک کند تا از زندگی در آینده محافظت کنیم.”

مطالعات قبلی نشان داد که مگالودون جایگاه بالاتری در شبکه غذایی نسبت به سفید بزرگ دارد. کاتالینا پیمنتو هرناندز از دانشگاه سوانسی در بریتانیا می گوید: این مطالعه با استفاده از حجم نمونه بسیار بزرگتر و استفاده از روش های پیچیده، این فرضیه را بهتر پشتیبانی می کند.

مرجع مجله: پیشرفت علمDOI: 10.1126 / sciadv.abl6529

اشتراک در Wild Wild Life، خبرنامه ماهانه رایگان ما که تنوع و علم حیوانات، گیاهان و دیگر ساکنان عجیب و غریب و شگفت انگیز زمین را جشن می گیرد.