بیماری آلزایمر: داروهایی که معمولاً برای درمان ADHD استفاده می شوند ممکن است شناخت را بهبود بخشند و بی تفاوتی را کاهش دهند.

توسط گریس وید

داروهایی که برای درمان شرایطی مانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) و افسردگی استفاده می‌شوند نیز ممکن است شناخت را بهبود بخشند و بی‌تفاوتی را در افراد مبتلا به آلزایمر کاهش دهند.

این ایده که این دسته از داروها، به نام داروهای نورآدرنرژیک، ممکن است در درمان بیماری آلزایمر مفید باشند، به دهه 1980 برمی گردد. در آن زمان، کالبد شکافی افرادی که بر اثر آلزایمر مرده بودند، انحطاط بخشی از ساقه مغز به نام لوکوس آبی (LC) را نشان داد. این ناحیه نورآدرنالین تولید می کند – یک انتقال دهنده عصبی مهم برای توجه، یادگیری، حافظه و سایر عملکردهای شناختی. امید این بود که از آنجایی که داروهای نورآدرنالین سطح نورآدرنالین را افزایش می دهند، بتوانند با کمبود این عملکردها در افراد مبتلا به آلزایمر مقابله کنند.

مایکل دیوید از امپریال کالج لندن می‌گوید: پس از اینکه برخی آزمایش‌های کوچک نتایج قانع‌کننده‌ای را به همراه نداشتند، این علاقه از بین رفت.

از آن زمان، پیشرفت‌ها در تصویربرداری به محققان این امکان را داده است که وخامت LC را در بیماران زنده اندازه‌گیری کنند و ببینند چگونه ممکن است در علائم آنها نقش داشته باشد.

این پیشرفت، همراه با توسعه داروهای جدید نورآدرنرژیک، دیوید و همکارانش را بر آن داشت تا نگاهی تازه به این درمان ها بیندازند. محققان داده‌های 19 کارآزمایی بالینی شامل 1811 بیمار مبتلا به بیماری آلزایمر یا اختلالات شناختی خفیف را جمع‌آوری کردند.

آنها 10 مطالعه شامل 1300 بیمار را برای ارزیابی تأثیر داروها بر توانایی شناختی عمومی که توسط ارزیابی‌های رایج اندازه‌گیری می‌شود، بررسی کردند. این داروها در مقایسه با دارونماها به پیشرفت‌های متوسطی منجر شدند: تفاوت میانگین استاندارد – معیاری که محققان را قادر می‌سازد نتایج را در انواع مختلف مطالعات مقایسه کنند – 0.14 بود. در مقایسه، کارآزمایی‌های مهارکننده‌های کولین استراز، که به‌طور معمول برای بهبود شناخت تجویز می‌شوند، تأثیر بیشتری دارند، با تفاوت میانگین استاندارد شده 0.38 در بیماران آلزایمر.

برای بی تفاوتی، محققان هشت کارآزمایی را با مجموع 425 بیمار بررسی کردند. مطالعات تغییرات در تحریک را با استفاده از سیستم های امتیازدهی رایج اندازه گیری کرده اند. در اینجا، داروهای نورآدرنرژیک منجر به بهبود قابل توجهی شد: تفاوت میانگین استاندارد 0.45 بود. هیچ اثری برای علائم دیگر، از جمله توجه یا بی قراری، یافت نشد.

دیوید می گوید که بی تفاوتی یا از دست دادن انگیزه یکی از شایع ترین و ناتوان کننده ترین علائم در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر است. در حال حاضر هیچ داروی تایید شده ای وجود ندارد که این جنبه از بیماری را درمان کند.

جیم ری از مرکز سرطان اندرسون دانشگاه تگزاس که در این تحقیق شرکت نداشت، می‌گوید: «اگر درمانی وجود داشت که می‌توانست انگیزه را بهبود بخشد، به خصوص در بیمارانی که واقعاً نگرانی‌های بزرگی دارند، فکر می‌کنم بسیار مفید خواهد بود. . “و من فکر می کنم این تاثیر بالقوه این پست است.”

با این حال، تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه کدام دسته از این داروها مؤثرتر خواهند بود، مورد نیاز است. این تجزیه و تحلیل شامل داده های مربوط به 12 دارو بود که هر کدام به طور متفاوتی بر مغز تأثیر می گذارد. ری می گوید، همچنین مشخص نیست که چگونه اثرات آنها ممکن است در مراحل مختلف بیماری متفاوت باشد. دیوید می گوید آزمایشات بالینی برای پاسخ به این سؤالات در حال انجام است، اما نتایج تا چند سال دیگر در دسترس نخواهد بود.

“به وضوح، [these drugs] این یک درمان نیست، اما افراد مبتلا به آلزایمر می توانند مدت طولانی زندگی کنند.

مرجع مجله: مجله جراحی مغز و اعصاب و روانپزشکی DOI: 10.1136/jnnp-2022-329136

برای دریافت خلاصه ای از تمام اخبار سلامت و تناسب اندام که باید بدانید، هر شنبه برای دریافت خبرنامه سلامت رایگان ما ثبت نام کنید.