بیماری استخوان در ببرهای صربی دندان ممکن است نشانه همخونی باشد

ببرهای شمشیر دندان و گرگ‌های وحشتناکی که در آخرین عصر یخبندان زندگی می‌کردند، به‌طور شگفت‌انگیزی از بیماری‌های ارثی استخوانی برخوردار بودند، که ممکن است نشان دهنده همخونی باشد زیرا گوشتخواران باستانی در حدود 10000 سال پیش به انقراض نزدیک شده بودند.

بیش از 6 درصد استخوان های ران ببر که از چاله های تار La Brea در لس آنجلس گرفته شده اند، فرورفتگی ها و سوراخ های پوکی استخوان را نشان می دهند – شیوعی حداقل شش برابر بیشتر از گونه های پستانداران مدرن.

“من فکر می کنم هیچ حیوانی وجود ندارد [species] هوگو اشموکل از آکادمی IVC Evidensia در استکهلم سوئد می گوید: «امروزه شیوع 6 درصد است. در سگ‌ها، ما کمتر از 1 درصد صحبت می‌کنیم. در انسان‌ها، آشکارا کمتر از 1 درصد است. بنابراین این به طرز شگفت‌آوری بالاست.

استئوکندروز زمانی اتفاق می افتد که قسمت های کوچک استخوان در حال رشد تشکیل نمی شود و سوراخ هایی ایجاد می شود که می تواند باعث درد و لنگش شود. در حالی که این بیماری نادر است، اکثر گونه های پستانداران را تحت تاثیر قرار می دهد و تمایل دارد در خانواده ها یا در نژادهای خاص وجود داشته باشد. به عنوان مثال، نه درصد از کولی ها در شانه هایشان پوکی استخوان دارند، در حالی که این بیماری اساساً در بسیاری از نژادهای سگ دیگر وجود ندارد. گربه‌های مدرن تقریباً هرگز به پوکی استخوان مبتلا نمی‌شوند، اگرچه موارد کمی در پلنگ‌های برفی اسیر وجود داشته است که از نظر ژنتیکی به یکدیگر مرتبط بودند.

Schmokell، جراح ارتوپد دامپزشکی که در گربه‌ها و سگ‌ها تخصص دارد، می‌گوید: او همیشه سرگرم بوده است. با نگاهی به اسکلت‌های گوشتخواران باستانی در موزه‌های تاریخ طبیعی، او در نهایت به این فکر کرد که آیا آن‌ها همان انواع بیماری‌های استخوانی را دارند که بیماران امروزی او دارند.

با مرین پالیسی در موزه دیرینه شناسی ریموند ام. الف در کلرمونت، کالیفرنیا، ارتباط برقرار کنید تا به مجموعه بزرگ نمونه های موزه از چاله های قیر دسترسی داشته باشید. او در آنجا 1163 استخوان پا و شانه ببرهای دندان شمشیر را بررسی کرد.اسمیلودون فتالیس) و 678 استخوان درشت نی و شانه گرگ های وحشتناک (ویروس عفونتسپس از تعدادی استخوان عکسبرداری با اشعه ایکس گرفت.

Schmuckel و همکارانش دریافتند که 6 درصد از استخوان های ببرهای دندان شمشیر دارای ضایعات پوکی استخوان هستند. قطر اکثر ضایعات کمتر از 7 میلی متر است، اما یک سوم ضایعات تا 12 میلی متر اندازه دارند – اگرچه هنوز بزرگ یا شدید در نظر گرفته نمی شوند. اشموکل می‌گوید: این ضایعات احتمالاً خفیف‌تر از آن بودند که باعث درد یا حرکت در اکثر حیوانات شوند.

در مورد گرگ های وحشتناک، محققان بیشترین ضایعات را در مفاصل شانه با شیوع 4.5 درصد یافتند که بیشتر از ضایعات کوچک تشکیل شده است. اما 2.6 درصد از استخوان‌های گرگ مبتلا به پوکی استخوان بودند و در این موارد، بیشتر ضایعات بزرگ – بیش از 12 میلی‌متر – در نظر گرفته می‌شدند.

پالسی می‌گوید: «ما اغلب به این چیزها به عنوان بیماری‌های جدید مرتبط با اهلی‌سازی فکر می‌کنیم. اما آنها در واقع در حیوانات باستانی نیز هستند.

این استخوان‌ها طیف وسیعی از تاریخ‌های مربوط به 55000 تا 12000 سال پیش را در بر می‌گیرد، کمی قبل از انقراض این دو گونه. پالسی می‌گوید منطقی است که نرخ‌های بالاتر یک بیماری ژنتیکی با همخونی با کاهش جمعیت آن‌ها مرتبط باشد، و او امیدوار است در آینده بتواند این موضوع را تایید کند.

من فکر می‌کنم فقط زمان است که بتوانیم DNA را از اهداف استخراج کنیم. و برای من تعجب آور نخواهد بود اگر این منعکس کننده این باشد که این حیوانات روز به روز بیشتر همخون می شوند.”