بیماری پارکینسون: ورزش ممکن است از تخریب نورون های حیاتی جلوگیری کند

ورزش منظم از زوال نورون های حیاتی برای حرکت در موش های مبتلا به علائم بیماری پارکینسون جلوگیری می کند و بر اهمیت فعالیت بدنی در این بیماری تاکید می کند. این کشف همچنین می تواند منجر به درمان های جدیدی برای این بیماری شود.

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که در اثر از بین رفتن نورون‌های تولیدکننده دوپامین در جسم سیاه، ناحیه‌ای از مغز که درگیر حرکت است، ایجاد می‌شود. این می تواند منجر به لرزش، از دست دادن کنترل حرکتی، اختلال در تعادل یا تکلم و سایر علائم شود.

تحقیقات قبلی نشان داده است که ورزش شدید می تواند پیشرفت بیماری پارکینسون را در مراحل اولیه آن کند کند. برای درک دلیل، پائولو کالابرسی از دانشگاه کاتولیک قلب مقدس در ایتالیا و همکارانش تأثیر فعالیت بدنی را بر روی مغز موش‌هایی که علائم بیماری پارکینسون را نشان می‌دهند، تجزیه و تحلیل کردند.

آن‌ها رشته‌های پروتئین غیرطبیعی مشخصه بیماری پارکینسون را به مخطط، ناحیه‌ای از مغز که برای حرکت مهم است، در 19 موش تزریق کردند. در میان این موش ها، 13 موش به مدت 30 دقیقه در روز و پنج روز در هفته به مدت یک ماه روی تردمیل ورزش کردند. بقیه ثابت ماندند.

پس از مرگ حیوانات، تیم برش هایی از مغز آنها را در محلولی شست که به نشانگر دوپامین متصل می شود و باعث فلورسانس آن می شود. موش‌های کم تحرک به طور متوسط ​​نصف تعداد نورون‌های تولیدکننده دوپامین در جسم سیاه داشتند. موش های فعال این نشان می دهد که ورزش ممکن است از این سلول ها در برابر اثرات مضر پروتئین های غیر طبیعی محافظت کند.

تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که نورون‌ها در جسم مخطط موش‌های فعال توانایی تقویت اتصالات با سلول‌های دیگر را حفظ می‌کنند – یک ویژگی مهم برای انتقال سیگنال‌های حرکتی – در حالی که این ویژگی در موش‌های کم‌تحرک مختل شده بود. محققان می گویند که این ممکن است به دلیل افزایش سطوح پروتئین های خاص در مغز حیوانات باشد، مانند فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF)، که به بقا و رشد نورون ها کمک می کند.

Calabresi می گوید در حال حاضر، هیچ درمان تایید شده ای وجود ندارد که از پیشرفت بیماری پارکینسون جلوگیری کند. او می گوید این یافته ها نشان می دهد که ورزش منظم ممکن است یکی از راه های انجام این کار باشد.

این کار همچنین می تواند به تولید داروهای جدید برای این بیماری منجر شود. دیوید ادلبرگ از مؤسسه تحقیقات پزشکی Feinstein در نیویورک می گوید: زمانی که مسیرهای مولکولی را که توسط ورزش ایجاد می شود را بشناسید، می توانید داروهایی را تصور کنید که این اثرات را تقلید می کنند. این امر به ویژه برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون که نمی توانند به شدت ورزش کنند مفید خواهد بود.

با این حال، این تحقیق ممکن است به انسان ترجمه نشود، به ویژه با توجه به اینکه فقط به یک جنبه از پاتوژنز بیماری پارکینسون نگاه می کند – رشته های پروتئین غیر طبیعی. ادلبرگ می گوید، مشخص نیست که اینها چه نقشی در بیماری دارند. او می گوید در واقع، برخی از افراد مبتلا به پارکینسون اصلاً آن را ندارند.