دانشمندان درباره افزایش “هشدار” آلودگی میکروپلاستیک اقیانوس ها هشدار می دهند

غلظت میکروپلاستیک ها در اقیانوس ها در 18 سال گذشته افزایش یافته است، به طوری که محققان اکنون تخمین می زنند که 2.3 میلیون تن در دریاها در سراسر جهان شناور است.

میکروپلاستیک ها – که به عنوان ذرات پلاستیکی با طول کمتر از 5 میلی متر تعریف می شوند – معمولاً در بدن لاک پشت های دریایی، نهنگ ها و ماهی ها یافت می شوند. مطالعات آلودگی میکروپلاستیک را در اقیانوس‌ها از دهه 1970 ردیابی کرده‌اند، اما تا سال 2005 بود که غلظت پلاستیک به سرعت و به طور مداوم افزایش یافت.

مارکوس اریکسن و لیزا اردل در مؤسسه 5 Gyres در سانتا مونیکا، کالیفرنیا، و همکارانشان داده‌های مربوط به آلودگی پلاستیکی سطح اقیانوس را که بین سال‌های 1979 تا 2019 جمع‌آوری شده بود، مورد مطالعه قرار دادند. این داده‌ها از بیش از 11000 ایستگاه جمع‌آوری که بیشتر مناطق اصلی اقیانوس را پوشش می‌دادند.

داده‌های ناقص شناسایی هر گونه روند واضح در مورد غلظت پلاستیک بین سال‌های 1979 و 1990 را غیرممکن کرد، در حالی که غلظت پلاستیک بین سال‌های 1990 و 2004 نوساناتی را بدون روند مشخص نشان داد.

اما این تیم دریافت که در 18 سال گذشته، غلظت پلاستیک در اقیانوس ها به شدت افزایش یافته است و به بیش از 10 برابر میزان آن در سال 2005 رسیده است.

اریکسن در بیانیه ای مطبوعاتی گفت: «ما از هزاره به بعد روند نگران کننده رشد نمایی میکروپلاستیک ها را در اقیانوس های جهانی پیدا کردیم که به بیش از 170 تریلیون ذره پلاستیکی رسید.

اردل می گوید که افزایش شدید غلظت از سال 2005 ممکن است به دلیل رونق تولید پلاستیک در این زمان باشد. بر اساس گزارش سازمان همکاری اقتصادی و توسعه و جهان ما در داده، تولید جهانی پلاستیک بین سال‌های 2005 تا 2019 تقریباً دو برابر شده و از 263 میلیون تن به 460 میلیون تن رسیده است.

Erdle می‌گوید این ممکن است نتیجه عدم ارائه اقدامات اجباری کاهش آلودگی باشد، حتی وقتی زباله‌ها با ورود پلاستیک جدید به اقیانوس‌ها انباشته می‌شوند و قطعات قدیمی به ذرات میکروپلاستیک تجزیه می‌شوند. او می‌گوید: «در سال‌های اخیر، هیچ سیاست الزام‌آور بین‌المللی وجود نداشته است و ما شاهد افزایش سریع آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌های جهان هستیم.

به گفته اردل، این مطالعه که به گفته اردل از نظر وسعت جغرافیایی و بازه زمانی چهار دهه منحصر به فرد است، تنها به داده‌های سال 2019 پرداخته است. به گفته اردل، این تا حدی به این دلیل بود که محققان باید یک “نقطه برش واضح” را برای تجزیه و تحلیل شناسایی کنند.

از آن زمان، برخی از کشورها، از جمله بریتانیا، قوانینی را برای مقابله با آلودگی میکروپلاستیک، مانند ممنوعیت استفاده از نی های پلاستیکی و کاهش تقاضا برای کیسه های یکبار مصرف، وضع کرده اند.

اما اردل معتقد است که اقدامات رادیکال‌تر برای هدف قرار دادن کل صنعت پلاستیک جهانی برای تأثیر واقعی بر سطوح آلودگی دریایی ضروری است.

در سال 2022، کشورها برای ایجاد یک معاهده جهانی برای مقابله با آلودگی پلاستیک، با پیش‌نویس متن پیش‌بینی شده تا سال 2024 موافقت کردند. اردل می‌گوید این معاهده باید الزام‌آور و قابل اجرا باشد و به چرخه زندگی کامل پلاستیک‌ها بپردازد.

او می گوید که این توافق باید شامل سقفی برای تولید کلی پلاستیک باشد و این اقدام را “ابزاری موثر” برای کاهش غلظت میکروپلاستیک ها در اقیانوس ها خواند.

این مطالعه هشدار می دهد که بدون تغییر مقیاس بزرگ در سیاست پلاستیک، نرخ جریان پلاستیک به اقیانوس های جهان تا سال 2040 می تواند 2.6 برابر بیشتر از سال 2016 باشد.

دانشمندان دیگر نیز از درخواست‌ها برای تعیین سقف جهانی برای تولید پلاستیک حمایت کرده‌اند، اما چنین اقدامی بسیار بحث‌برانگیز خواهد بود و احتمالاً با مقاومت شدید صنایع پتروشیمی مواجه خواهد شد.