دیدن داستان بازبینی: فیلمی جدید که جهان مرئی را بررسی می کند

توسط ال هانت

به دنبال داستان

مارک کازینز

از 17 سپتامبر در سینماها

دیری نگذشت که داستان ظاهر را دیدم و تصویری از داخل چشمم به من نشان داده شد. در امتحان بینایی سالانه خود ، او با چیزی به نام توموگرافی نوری انسجام نوری موافقت کرد تا سطح شبکیه را برای هرگونه ناهنجاری بررسی کند.

یک تصویر شبیه یک خورشید قرمز است که رگه های آن پوشیده شده است. نمای مقطعی لایه های موج دار مانند لایه های پوسته زمین را نشان داد. به چشمانم نگاه کردم ، و به عقب نگاه کردم. با فکر کردن به آن ، کمی احساس تهوع کردم. این رابطه عمیق و مملو از وجود و بینش – چگونه آنچه ما از جهان دریافت می کنیم درک ما را از آن شکل می دهد – است که مارک کازینز در فیلم اکتشافی شخصی خود به کاوش می پردازد.

به دنبال داستان کتاب 2017 وی با همین نام ، مانند یک دهه پیش ، هم رسانه متوسط ​​و هم پیام را شامل می شود داستان فیلم: حماسیحماسه ای 15 ساعته درباره تاریخ سینما. نمایش 90 دقیقه ای طول می کشد ، نمایش جدید او نسبتاً زیبا است ، اما از جهاتی بلندپروازانه در تلاش برای بیان “داستان زندگی ما” است.

فیلم با کلیپی از ری چارلز ، نوازنده که در هفت سالگی نابینا شد ، در نمایشگاه دیک کاوت در ایالات متحده در سال 1972 مصاحبه می کند. با توجه به این گزینه ، او از بازگرداندن دائمی بینایی خود امتناع می کند ، اما ممکن است فکر کند آن را برای یک امروز می گوید. برخی چیزها هستند که احتمالاً دوست دارم یکبار ببینم. »

این ایده که ممکن است شخصی تصمیم بگیرد کف عموها را نبیند ، به عنوان “کسی که همیشه از ظاهر خوشش می آید”. او زندگی خود را از طریق علائم بصری معنا می بخشد – برخی از آنها غیرقابل انکار است ، مانند دیدن مادربزرگ مرحومش در تابوت باز ، اما بسیاری به ظاهر بی اهمیت: طلوع آفتاب ، درختی بیرون پنجره اتاق خواب او ، نگاهی اجمالی به همسایه اش.

اما ماهیت موقتی این “جهان بصری” با کشف آب مروارید در چشم چپ او در سال گذشته محو شد. شباهت بین همه گیری همه گیر محدود کننده تجربه او و شکست دید او در انجام همین کار ، در مورد پسر عموها از بین نمی رود ، که تصمیم گرفت تا معنای دید را برای او بفهمد. “داستان ظاهر خود را از کجا شروع کنم؟” تعجب روز قبل از عمل جراحی آب مروارید.

“چرا سلفی می گیرم؟ چرا آن درخت ، آن چشم انداز ، آن عکس خاص سالها با من ماند؟”

کازینز با الهام از توصیف هنرمند پل ایسان درباره “تجربه بصری” خود ، خاطرات او را ردیابی می کند ، با اولین آنها-در ابتدا ، اولین صحنه های خود را شروع می کند. صمیمیت در این مورد با نگاه خودمان به پسر عموها ، بدون پیراهن در رختخواب ، پرده های کشیده تأکید می شود: با او بسته شوید ، و ما آنچه را می بیند ، حتی اگر فقط در چشم ذهن او باشد ، می بینیم. او حتی در حال برنامه ریزی برای پیش از عمل ، برای انجام این “سفر در زندگی بصری ما” در حلقه کامل است.

به دنبال داستان مقاله ای به شکل ، حتی امپرسیونیستی ، با ترکیب تجربیات شخصی ، مراجع گسترده و عکسهای جالب در سراسر جهان از بایگانی پسران برای ایجاد یک پرتره تغییر رنگ.

برخی از این موارد ، مانند خواندن پسرعموها برای پاسخ به درخواست توییترش برای ایده در مورد تحقیقات ، برای تماشای چندان جذاب نیست. اما برانگیختن سخنان پیروانش و پاسخ عاطفی پسرعموها به آنها – به ویژه در زمان انزوای اجباری – حرف او را تأیید می کند: ما نیازی نداریم که خودمان حضور داشته باشیم یا در کنار هم باشیم.

به همین ترتیب ، اگر سرعت تامل برانگیز فیلم گاهی اوقات در جلب توجه ناکام بماند ، به نظر می رسد ادامه چالش کازینز با پیش فرض های ما – از آنچه ما “ارزش تماشای آن را ارزشمند می دانیم” یا آنچه که ما فکر می کنیم باید “شاهد” باشیم ، باشد. “استتار شکست است ، اینطور نیست؟” او می گوید ، در مورد آب مروارید.

درست همانطور که عمل جراحی فیلمساز او را بر آن داشت تا به آنچه می بیند فکر کند ، “یک روز با چشمان باز در شهر قدم بزنم”. به دنبال داستان این باعث می شود دوباره “جهان قابل مشاهده” خود را ببینم. چرا سلفی می گیرم؟ چرا آن درخت ، آن چشم انداز ، آن عکس خاص سالها با من ماند؟

این اثر به طرز عجیبی افزایش می یابد ، گویی دیافراگم من بزرگ شده است. در واقع ، این اخبار را منتشر می کند که من به اولین عینک خود نیاز دارم – به عنوان یک فصل دیگر در داستان من در مورد ظاهر.