محققان می گویند ربات هایی که می توانند بدن خود را درک کنند، خودآگاهی دارند

این تیم ادعا می کند که به ربات خودآگاهی از موقعیت خود در فضای فیزیکی داده است، اما دیگران در این مورد تردید دارند

توسط کریس استوکل واکر

این ربات می‌تواند از خود مدلی بسازد تا برنامه‌ریزی کند چگونه حرکت کند و به یک هدف برسد – چیزی که توسعه‌دهندگانش می‌گویند باعث می‌شود که خودآگاه باشد، اگرچه دیگران متفاوت هستند.

هر ربات به روشی برای انجام یک کار، اغلب در یک شبیه سازی، آموزش دیده است. با دیدن آنچه که باید انجام شود، ربات ها می توانند کار را شبیه سازی کنند. اما آنها این کار را بدون فکر کردن انجام می دهند، شاید با تکیه بر حسگرها برای کاهش خطرات برخورد، به جای اینکه بفهمند چرا این کار را انجام می دهند یا آگاهی واقعی از جایی که در فضای فیزیکی هستند. این بدان معنی است که آنها اغلب اشتباهاتی را مرتکب می شوند – مثلاً به بازوی خود ضربه می زنند – که انسان ها انجام نمی دهند زیرا تغییرات را جبران می کنند.

بویوان چن از دانشگاه دوک کارولینای شمالی می گوید: «این یک توانایی بسیار اساسی برای انسان است که ما معمولا آن را بدیهی می دانیم.

هاد لیپسون، نویسنده همکار از دانشگاه کلمبیا، نیویورک، می گوید.

لیپسون، چن و همکارانشان با قرار دادن یک بازوی روباتیک در آزمایشگاهی که توسط چهار دوربین در سطح زمین و یک دوربین در بالای آن احاطه شده بود، این کار را انجام دادند. این دوربین ها تصاویر ویدئویی را به یک شبکه عصبی عمیق، نوعی هوش مصنوعی، متصل به رباتی که حرکت آن را در فضا نظارت می کند، بازگرداند.

به مدت 3 ساعت، ربات به طور تصادفی پر شد و به شبکه عصبی اطلاعاتی در مورد حرکت مکانیکی بازو داده شد و نحوه واکنش آن را با دیدن جایی که در فضا حرکت کرده بود مشاهده کرد. این 7888 نقطه داده تولید کرد – و تیم با شبیه سازی ربات در یک نسخه مجازی از محیط خود، 10000 نقطه داده اضافی ایجاد کرد. برای آزمایش اینکه هوش مصنوعی چقدر خوب یاد گرفته است که موقعیت بازوی ربات را در فضا پیش بینی کند، یک گرافیک ابرمانند ایجاد کرد تا نشان دهد که “فکر می کند” بازو هنگام حرکت باید کجا پیدا شود. دقت آن تا 1 درصد بود، به این معنی که اگر عرض فضای کاری یک متر بود، سیستم به درستی مکان آن را در عرض یک سانتی متر تخمین زد.

اگر شبکه عصبی به عنوان بخشی از خود ربات در نظر گرفته شود، این نشان می دهد که ربات این توانایی را دارد که بداند در هر لحظه از نظر فیزیکی در کجا قرار دارد.

لیپسون می گوید: برای من، این اولین بار در تاریخ رباتیک است که یک ربات توانسته یک مدل ذهنی از خود بسازد. “این یک قدم کوچک است، اما نشانه چیزهایی است که در راه است.”

در مقاله خود، محققان سیستم ربات خود را به عنوان “خودآگاه سه بعدی” در هنگام برنامه ریزی یک اقدام توصیف می کنند. لیپسون معتقد است که یک ربات خودآگاه عموماً به معنای انسان، 20 تا 30 سال با ما فاصله دارد. چن می گوید خودآگاهی کامل برای دانشمندان زمان زیادی طول خواهد کشید. من نمی گویم ربات واقعا وجود دارد [fully] خودش می فهمد.»

برخی دیگر در مورد ادعاهای روزنامه در مورد خودآگاهی سه بعدی محتاط تر – و شاید شک و تردید هستند. اندرو هانت از موسسه فناوری جورجیا می گوید: «پتانسیل تحقیقات بیشتر برای منتهی به کاربردهای مفید بر اساس این روش وجود دارد، اما نه خودآگاهی. کامپیوتر به سادگی الگوهای شکل و حرکتی را که اتفاقاً به شکل بازوی ربات متحرک هستند، مطابقت می دهد.

دیوید کامرون از دانشگاه شفیلد بریتانیا می‌گوید پیروی از یک مسیر مشخص برای تکمیل یک هدف، به راحتی توسط روبات‌ها بدون خودآگاهی قابل دستیابی است. او می افزاید: «روباتی که مسیر خود را به سوی یک هدف ایجاد می کند اولین گام بزرگ در ایجاد چیزی مانند خودآگاهی است.

با این حال، او از اطلاعاتی که تاکنون توسط لیپسون، چن و همکارانشان منتشر شده، مطمئن نیست که اگر ربات مجهز به شبکه عصبی به مکان‌های کاملاً جدیدی نقل مکان کند و مجبور شود دائماً برای تنظیم حرکت خود برای جبران آن «یاد بگیرد»، این درک ذهنی همچنان ادامه خواهد داشت. برای موانع جدید او می‌گوید: «روباتی که دائماً خودش را طراحی می‌کند، همگام با حرکت، گام بزرگ بعدی به سمت یک ربات خودآگاه خواهد بود».

مرجع مجله: علم رباتیک، DOI: 10.1126 / scirobotics.abn1944