معاهده دریای آزاد سازمان ملل چیست و آیا اقیانوس های جهان را نجات خواهد داد؟

پس از یک دهه مذاکره و دو هفته اخیر مذاکرات شبانه روزی، کشورهای سراسر جهان بر سر یک معاهده جدید برای حفاظت از دریاهای آزاد جهان توافق کردند.

این توافق که در اواخر 4 مارس در نیویورک منعقد شد، چارچوب قانونی را ایجاد می کند که در نهایت به کشورها این امکان را می دهد که در صورت توافق به اتفاق آرا، آب های بین المللی را به عنوان مناطق حفاظت شده برای حیات دریایی تعیین کنند.

اما اگرچه فعالان از این خبر به عنوان یک “روز تاریخی برای حفاظت از محیط زیست” استقبال کردند، اما هشدار دادند که این تنها آغاز یک سفر طولانی است تا اطمینان حاصل شود که اقیانوس های جهان به اندازه کافی برای نسل های آینده محافظت می شوند.

دریاهای آزاد چیست؟

«دریاهای آزاد» به اقیانوس‌هایی اطلاق می‌شود که در آب‌های بین‌المللی قرار دارند، به این معنی که آنها تابع هیچ قانون یا مقرراتی نیستند که توسط دولت‌های ملی تعیین شده است. حدود دو سوم اقیانوس های جهان در این دسته قرار می گیرند که در مجموع نیمی از سیاره را پوشش می دهند. حمایت قانونی کمی برای تنظیم فعالیت در دریاهای آزاد وجود دارد، به ویژه هنگامی که مسائل زیست محیطی درگیر هستند.

دریاهای آزاد متعلق به همه است؛ از نظر قانونی آنها را «میراث مشترک نوع بشر» می‌دانند، درست مانند فضا یا ماه».

آب‌های بین‌المللی محل کانون‌های تنوع زیستی دریایی و مناطق زیستگاه منحصربه‌فرد، مانند باغ‌های مرجانی در اعماق دریا و کوه‌های زیر آب هستند. اما این اکوسیستم ها تحت فشار فزاینده ای قرار دارند و بسیاری از گونه های اقیانوسی از جمله کوسه ها، پرتوها و نهنگ ها به دلیل صید بی رویه و تغییرات آب و هوایی در معرض خطر انقراض هستند. برای سال‌ها، زیست‌شناسان دریایی استدلال کرده‌اند که حفاظت از محیط‌زیست سخت‌تر برای دادن شانس مبارزه برای بقا به اقیانوس‌ها و ساکنان آن‌ها نیاز است.

معاهده دریاهای آزاد چیست؟

این توافقنامه که به طور رسمی به عنوان کنوانسیون فراسرزمینی تنوع زیستی شناخته می شود، اولین چارچوب قانونی را برای اعمال حفاظت از محیط زیست در دریاهای آزاد فراهم می کند.

کشورها از سال 2004 درباره این معاهده بحث می کنند و تنها در یک سال گذشته سه بار تلاش کرده اند که این توافق را دور بزنند.

اما این مذاکرات بحث برانگیز بود. کشورها مدت‌هاست در مورد چگونگی به اشتراک گذاشتن مزایای منابع ژنتیکی در آب‌های بین‌المللی بحث می‌کنند که می‌تواند برای صنایع دارویی و آرایشی سودآور باشد. تامین مالی و حقوق شکار نیز از مشکلات اصلی بود.

از زمان برگزاری اجلاس تنوع زیستی COP15 در مونترال، کانادا، در سال گذشته، فشارها بر کشورهای عضو برای دستیابی به توافقی که اجازه می دهد تا کار حفاظت از اقیانوس ها پیش برود، افزایش یافته است. گروه‌های زیست‌محیطی مانند صلح سبز هشدار داده‌اند که بدون معاهده‌ای برای اداره دریاهای آزاد، دستیابی به اهداف حیاتی مورد توافق در COP15، مانند هدف حفاظت از 30 درصد از خشکی و دریاهای جهان تا سال 2030، موسوم به 30، غیرممکن خواهد بود. توسط 30 .

تلاش دیپلماتیک هماهنگ توسط ائتلاف موسوم به بلندپروازی ها، که شامل اتحادیه اروپا، ایالات متحده، بریتانیا و چین بود نیز برای لغو این توافق بسیار مهم بود. وعده های بودجه بیشتر برای حمایت از این کار نیز کمک کرده است: در 2 مارس اتحادیه اروپا تعهدات 816.5 میلیون یورویی (723 میلیون پوند) را برای حفاظت از اقیانوس ها اعلام کرد.

این معاهده چه دستاوردی دارد؟

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد در بیانیه‌ای گفت که معاهده‌ای که مدت‌ها در انتظار آن بودیم «در رسیدگی به بحران سه‌گانه سیاره‌ای تغییرات آب و هوایی، از دست دادن تنوع زیستی و آلودگی حیاتی خواهد بود».

یکی از مهمترین عناصر این سند، ارائه آن برای ایجاد مناطق حفاظت شده دریایی بین المللی است که در آن فعالیت هایی مانند ماهیگیری صنعتی یا استخراج معادن در اعماق دریا می تواند محدود شود. این حرکت برای قادر ساختن جهان برای دستیابی به هدف 30 در 30 حیاتی تلقی می شود.

صلح سبز گفت که معاهده جدید یک “روز تاریخی برای حفاظت” و یک پله عملی برای دستیابی به هدف 30 در 30 است. لورا میلر، فعال اقیانوس نوردیک صلح سبز، گفت: “اکنون می توانیم در نهایت از صحبت کردن به تغییر واقعی در دریا حرکت کنیم.” بیانیه.”

این معاهده همچنین شامل طرحی برای بازنگری ارزیابی اثرات زیست محیطی است که خسارات احتمالی ناشی از فعالیت های انسانی در دریاهای آزاد را محاسبه می کند. بر اساس این معاهده، همه کشورها باید از قوانین پایه ثابت برای انجام این ارزیابی ها پیروی کنند.

مقرراتی برای به اشتراک گذاشتن مزایای مواد ژنتیکی از اقیانوس ها وجود دارد و اجلاس سران COP به طور منظم برگزار می شود تا اطمینان حاصل شود که معاهده به درستی اجرا می شود.

بعدش چه اتفاقی افتاد؟

دستیابی به توافق بر سر متن معاهده یک دستاورد بزرگ است، اما تنها آغاز یک روند طولانی تصویب و اجراست.

این معاهده باید به طور رسمی توسط کشورهای عضو تصویب شود و سپس توسط حداقل 60 کشور تصویب شود تا بتواند لازم الاجرا شود. امضا و تصویب معاهدات بین المللی مشابه، مانند توافقنامه آب و هوای پاریس، نزدیک به یک سال طول کشیده است.

همچنین سوالات بیشتری در جلسات بعدی وجود خواهد داشت، مانند نحوه مدیریت، ابلاغ و اجرای MPAها.

این معاهده تعهدات گسترده ای برای حفاظت از 30 درصد دریاهای آزاد دارد. هلن اسکیلز زیست‌شناس دریایی می‌گوید: «چه بخش‌هایی محافظت خواهند شد و تا چه حد، هنوز مشخص نشده است.

“امیدوارم که معاهده حفاظت معنی داری را اجرا کند، یعنی به شدت از مناطق در برابر همه منابع احتمالی آسیب محافظت کند.”