بازسازی تنها 9 گروه از حیوانات می تواند به مبارزه با گرمایش جهانی کمک کند

بازگرداندن جمعیت چند گروه مهم جانوری می تواند به جذب مقادیر زیادی کربن از هوا کمک کند و در نتیجه در کاهش گرمایش جهانی نقش داشته باشد.

تحقیقات تغییرات آب و هوایی بر اهمیت جنگل های وسیع و علفزارهای دریایی به عنوان کارآمدترین راه برای ذخیره کربن تاکید کرده است. اسوالد اشمیتز از دانشگاه ییل می گوید که گاومیش کوهان دار، فیل ها، نهنگ ها، کوسه ها و سایر حیوانات زمینی عظیم کربن را در بدن خود ذخیره می کنند و در عین حال رشد درختان و علف های دریایی را تقویت می کنند، از آتش سوزی های آزاد کننده کربن جلوگیری می کنند و یخ و خاک را برای حفظ کربن در زمین بسیج می کنند. . .

او می‌گوید: «در جامعه علمی درباره اهمیت حیوانات تردید وجود داشت، زیرا اگر حسابداری را انجام می‌دادید، آنها می‌گفتند که حیوانات کربن زیادی روی کره زمین نمی‌سازند، بنابراین نمی‌توانند مهم باشند». می گوید. “کاری که ما انجام می دهیم این است که نقاط را به هم وصل می کنیم و نشان می دهیم که حیوانات – اگرچه به وفور کم هستند – نقش بزرگی دارند، زیرا اثرات چند برابری ایجاد می کنند.”

برای جلوگیری از افزایش میانگین دمای جهانی بیش از 1.5 درجه سانتی گراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن، دانشمندان تخمین می زنند که ما باید سالانه 6.5 گیگا تن دی اکسید کربن را از جو تا سال 2100 حذف کنیم. مدل های فعلی که بر حفاظت و احیای جنگل ها تمرکز دارند. اشمیتز می گوید که اکوسیستم های تالابی، ساحلی و مرتعی حدود 0.5 تا 1.5 گیگا تن در سال کوتاه می شوند.

او و همکارانش داده های انتشارات قبلی در مورد اثرات زیست محیطی – از جمله پراکندگی بذر، زیر پا گذاشتن، چرخه کربن، رفتار تغذیه، رفتار شکار، و تولید متان – را برای ده ها گونه از حیوانات وحشی بررسی کردند.

آنها به این نتیجه رسیدند که از نظر تئوری می‌توانیم با محافظت از شش گروه از حیوانات و گسترش سه گروه دیگر، به اهداف کاهش کربن سیاره‌مان برسیم. جمعیت کوسه های صخره ای، گرگ های خاکستری، وحشی، سمورهای دریایی، گاو مشک و ماهی های اقیانوسی باید در سطح فعلی حفظ شوند. ما همچنین به حداقل 500000 فیل جنگلی آفریقایی، 2 میلیون گاومیش کوهان دار آمریکایی و 188000 نهنگ بالین در اقیانوس جنوبی نیاز داریم. اشمیتز می گوید، در مجموع، این جمعیت ها می توانند سالانه تقریباً 6.41 گیگا تن دی اکسید کربن را جذب کنند.

گیاهخواران گیاهانی را مصرف می کنند که برای منابع با درختان رقابت می کنند، خاک غنی از کربن و همچنین یخ را در یخ های دائمی بسته بندی می کنند، مراتع را حفظ می کنند که در غیر این صورت ممکن است منجر به آتش سوزی شود، و رشد درختان جدید را از طریق پراکندگی بذر ترویج می کنند، در حالی که مقادیر زیادی کربن را در خود ذخیره می کنند. بدن برای دهه ها

نهنگ‌ها جمعیت فیتوپلانکتون‌هایی را تشویق می‌کنند که کربن را در سطح دریا از طریق تنفس و مدفوع خود جذب می‌کنند، سپس پس از مرگ، مقادیر زیادی کربن را به اعماق کف دریا می‌فرستند. در همین حال، شکارچیان جمعیت حیوانات را کنترل می کنند که اگر کنترل نشود، می تواند گیاهان ذخیره کننده کربن را در خشکی و دریا به خطر بیندازد.

اشمیتز می گوید، اگر شرایط مناسب وجود داشته باشد، این جمعیت حیوانات می توانند به سرعت بازگردند، اما ما نیاز داریم که بخش های بزرگی از زمین های کشاورزی را به طبیعت برگردانیم.

او می گوید: «به جای اینکه دامدار باشیم، به فکر کشاورز کربن باشیم». «بیایید گاومیش کوهان دار را دوباره برگردانیم و در واقع به‌جای گوشتی که گاوها تولید می‌کنند، برای کربنی که ذخیره می‌کنند به دامداران پول بدهیم.»

Yadvinder Malhi از دانشگاه آکسفورد می‌گوید در حالی که یافته‌های جدید «ترکیب یک دیدگاه گسترده از بازسازی جهان چشمگیر است»، اما شواهد کافی برای توصیه‌های سیاست ارائه نمی‌کنند.

“من فکر می کنم یک پتانسیل واقعی برای هم افزایی بین حفاظت از حیات وحش و ذخیره کربن وجود دارد. [but] مالی می‌گوید: من از نامیدن چنین چیزی “تغییرگر بازی گرمایش جهانی” محتاط هستم.

او می گوید: «این علم هنوز به اندازه کافی قوی نیست و مقیاس های زمانی درگیر در بسیاری از موارد با توجه به فوریت بحران آب و هوا بسیار کند است. تلاش برای وارد کردن این موضوع به چارچوب‌های آب و هوایی بین‌المللی می‌تواند حواس‌پرتی را از تنها تغییردهنده واقعی گرمایش جهانی، یعنی حفظ سوخت‌های فسیلی در زمین، منحرف کند.»