رفتار حیوانات: موش ها می توانند گذر زمان را به دقت تخمین بزنند

به نظر می‌رسد موش‌هایی که آموزش دیده‌اند 3.2 ثانیه بین فشار دادن اهرم‌ها برای این مدت زمان ترک کنند یا نگه دارند، می‌توانند قضاوت کنند که آیا به اندازه کافی دقیق هستند و پاداش دریافت می‌کنند یا خیر.

توسط کاریسا ونگ

موش ها می توانستند گذر زمان را تخمین بزنند و سپس قضاوت کنند که انجام این کار چقدر دقیق است.

ما قبلاً می‌دانیم که موش‌ها می‌توانند بین دوره‌های زمانی طولانی و کوتاه تمایز قائل شوند، اما مشخص نیست که آیا آنها می‌توانند توانایی خود را در حدس زدن مدت زمان معین ارزیابی کنند یا خیر.

مطالعه ای که توسط Tadeusz Kononowicz در آکادمی علوم لهستان انجام شد نشان می دهد که آنها می توانند.

Kononowicz می گوید: “وقتی اولین نتایج را دیدیم، ناباوری بود. ما حتی فکر می کردیم، “آیا موش ها به نوعی ما را فریب می دهند؟” «نتایج ما غنای کاملاً جدیدی به روشی که موش‌ها زمان را نشان می‌دهند می‌افزاید [in their minds]. “

کونونوویچ و همکارانش هشت موش را آموزش دادند تا یک اهرم را تا حد امکان 3.2 ثانیه فشار دهند و هشت موش دیگر را برای فشار دادن و رها کردن اهرم و سپس فشار دادن مجدد آن تا 3.2 ثانیه بعد آموزش دادند.

سپس محققان راهی به موش‌ها دادند تا پس از هر یک از صدها آزمایش، عملکرد خود را گزارش کنند. این با استفاده از دو “پورت پاداش”، یکی در دو طرف اهرم به دست آمد.

آزادی دقیقی که به هر موش داده می شود تا زمان خود را در طول آزمایش حفظ کند به عملکرد آن در طول تمرین بستگی دارد. اگر تخمین زده شود که حیوان به زمان هدف 3.2 ثانیه نزدیک باشد – به طور متوسط ​​در حدود 250 میلی ثانیه – این گزینه را دارد که بینی خود را در درگاه سمت چپ قرار دهد تا دو گلوله غذا دریافت کند. هیچ گلوله غذایی در بندر درست وجود نداشت.

با این حال، اگر موش صحرایی در زمان‌بندی خود دقت کمتری داشت – اگر به طور متوسط ​​حدود 500 میلی‌ثانیه بود – پورت سمت چپ دیگر پاداشی ارائه نمی‌کرد. اما یک موش می‌تواند بینی خود را به درگاه صحیح بچسباند تا یک قرص غذایی به دست آورد.

با ردیابی پورت‌های انتخابی موش‌ها پس از هر آزمایش، این تیم متوجه شد که حیوانات در هر دو گروه یاد گرفتند که دقت خود را در آزمایش اهرمی قضاوت کنند. موش هایی که از دقت کافی در زمان بندی خود برخوردار بودند، در بیش از 60 درصد مواقع برای دریافت پاداش بزرگ به پورت سمت چپ نزدیک می شدند. کسانی که کمترین دقت را داشتند در بیش از 60 درصد مواقع به پورت صحیح یک پاداش کوچک نزدیک می شدند. این نشان می‌دهد که موش‌ها می‌توانند بزرگی خطاهای زمانی خود را کنترل کنند.

“این مطالعه با نشان دادن اینکه موش ها فقط زمان را نشان نمی دهند، درک ما از توانایی موش ها در زمان بندی را به سطح کاملا جدیدی می رساند. [in their mind]فوات بالچی از دانشگاه کوچ ترکیه می گوید، اما آنها میزان خطاها را نیز کنترل می کنند.

همیشه این احتمال وجود داشت که موش ها به سادگی به بندری نزدیک شوند که در آزمایش های اخیر اغلب از آنجا پاداش دریافت می کردند. اما اگرچه این یک عامل ثانویه بود، اما در طول آزمایش، دقت آخرین تعامل اهرمی بود که بیشترین سهم را در تصمیم گیری موش در مورد اینکه به کدام بندر نزدیک شود داشت.

کونونوویچ می‌گوید: “محبت‌کننده‌تر از آن چیزی بود که من در ابتدا تصور می‌کردم. موش‌ها ردیابی کردند که کدام بندر تمایل به دریافت پاداش‌های بیشتری دارد… اما آنها بیشترین توجه را به خطای قضاوت خود در آزمایش فعلی داشتند.”

در مرحله بعد، تیم امیدوار است مکانیسم‌های عصبی پشت این رفتار خود نظارتی را کشف کند. این ممکن است روشن کند که چرا موش ها نمی توانند از این توانایی برای رسیدگی به اشتباهات خود در طول آزمایش استفاده کنند.

مرجع مجله: PNASDOI: 10.1073/pnas.2108850119