ژنوم دینگو نشان می دهد که نماد استرالیایی از نسل سگ های خانگی نیست

یک تجزیه و تحلیل جدید به کشف راز منشأ دینگوی استرالیایی کمک می کند و نشان می دهد که ممکن است از یک سگ وحشی به جای یک نژاد خانگی نشات گرفته باشد.

توسط آلیس کلاین

تجزیه و تحلیل دقیق نشان داده است که ژنوم دنگی استرالیا با ژنوم نژادهای سگ مدرن تفاوت اساسی دارد و این نشان می دهد که سگ های نیش در گذشته اهلی نشده بودند.

دینگو نوعی سگ است که حدود 5000 تا 8500 سال پیش وارد استرالیا شد و اکنون در بیشتر مناطق این کشور در طبیعت پرسه می‌زند. برخی از محققان بر این باورند که این نژاد از نژاد سگ های خانگی باستانی است که توسط دریانوردان آسیایی معرفی شد و سپس به حیات وحش تبدیل شد. با این حال، دیگران این سوال را مطرح می کنند که آیا اجداد دینگو اصلا اهلی شده اند یا خیر.

بیل بالارد از دانشگاه لاتروب در ملبورن استرالیا، که سرپرستی آخرین مطالعه را بر عهده داشت، می‌گوید: «در بازگشت به زمانی که کل این پروژه را شروع کردم، بین من و تعدادی از افراد دیگر بحثی در مورد اینکه آیا دینگو فقط یک سگ خانگی دیگر است وجود داشت. .

بالارد و همکارانش پس از برنده شدن در مسابقه ای در سال 2017 برای تعیین توالی DNA «جالب ترین ارگانیسم جهان» شروع به تعیین توالی ژنوم دینگو کردند.

ورود آنها به این مسابقه یک دینگوی صحرایی خالص به نام سندی بود که وقتی 3 هفته داشت از کنار جاده ای در مرکز استرالیا نجات یافت و اکنون در یک پناهگاه زندگی می کند. بالارد می‌گوید: «به ندرت پیش می‌آید که یک دینگوی وحشی واقعی که در صحرا پرورش داده شده است، داشته باشید.

برای انجام توالی یابی، محققان از سندی نمونه های پوست و خون گرفتند. سپس، آنها ژنوم آن را با پنج نژاد سگ خانگی مقایسه کردند: ژرمن شپرد، بوکسر، باسنجر، گریت دین و لابرادور رتریور.

آنها کشف کردند که دینگو اساساً با این زیرگونه ها متفاوت است و یک واسطه ژنتیکی بین سگ های خانگی و گرگ های وحشی است. بالارد می گوید، تنوع ژنتیکی بین دینگوها و سگ های خانگی بیشتر از هر دو گروه انسانی است.

او می‌گوید: احتمالاً به این دلیل است که دینگوها هزاران سال را در انزوا از سایر گونه‌های سگ سپری کرده‌اند و به آنها زمان می‌دهد تا به روش منحصر به فرد خود تکامل یابند. سگ های خانگی مدرن تا سال 1788 وارد استرالیا نشدند، زمانی که اروپایی ها آنها را معرفی کردند.

یک تفاوت عمده این است که سگ های خانگی چندین نسخه از ژنی به نام ایجاد کرده اند AMY2B که باعث هضم غذاهای نشاسته ای می شود. این احتمالاً به این دلیل است که آنها پس از اهلی کردن این محصول در حدود 10000 سال پیش، شروع به خوردن برنج کردند. در مقابل، دنگی دارای رژیم غذایی کم نشاسته است که عمدتاً از کیسه‌داران و خزندگان تشکیل شده است و تنها یک نسخه از این ژن مشابه گرگ‌ها و برخی از نژادهای سگ قطب شمال دارد.

بالارد می گوید: «این این ایده را تقویت می کند که سگ های دینگو واقعا اهلی نشده اند. او می گوید دینگو ممکن است به عنوان یک حیوان وحشی رام شده به استرالیا معرفی شده باشد، به این معنی که قبلاً در کنار مردم زندگی می کرد اما به طور فعال از طریق پرورش انتخابی اهلی نشده بود. “مثل این است که چگونه می توان یک گربه وحشی را در قفس گذاشت و او را داخل کرد [to a new geographic region] – این به معنای اهلی شدن او نیست. “

بالارد می‌گوید این یافته‌ها پیامدهایی برای نحوه درمان دینگو دارد. در بسیاری از مناطق استرالیا، سگ‌های دینگو و سگ‌های خانگی وحشی را معدوم می‌کنند و برای جلوگیری از حمله آنها به دام‌ها، دو نژاد می‌شوند.

او می‌گوید: «بسیاری از کشاورزان فکر می‌کنند که اگر سگی را ببینید که در حال دویدن است، تفاوتی بین دینگو و سگ ولگرد وجود ندارد. “اما از منظر حفاظت، مهم است که بدانیم تفاوت واقعاً مهمی بین آنها وجود دارد.”

مرجع مجله: پیشرفت علم، DOI: 10.1126 / sciadv.abm5944

اشتراک در Wild Wild Life، خبرنامه ماهانه رایگان ما که تنوع و علم حیوانات، گیاهان و دیگر ساکنان عجیب و غریب و شگفت انگیز زمین را جشن می گیرد.